OS. 4. - Seasons of love

Dla Aci :*
Piosenkę zawdzięczam Sophie i jej także dziękuję :*

Pięćset dwadzieścia pięć tysięcy i sześćset minut

Minęło w mgnieniu oka. Coś się pojawiło, a coś zniknęło.

Pięćset dwadzieścia pięć tysięcy chwil co tak mkną

Niespodziewanie przeżyli razem najlepsze chwile, czasem zupełnie ich nie zauważając.

Pięćset dwadzieścia pięć tysięcy i sześćset minut

Nagle wszystko wyparowało.

Czym rok odmierzyć? Jak zmierzyć go?

Nie mieli pojęcia.

Świtami?

– Dzień dobry, kochana. Jak się spało? – delikatnie całuje ją w czoło i głaszcze nagie ramię.

– Wspaniale, bo w twoich objęciach. – Z uśmiechem cmoka jego policzek i ponownie opiera głowę o tors, tuż obok miarowo bijącego serca. – Dziękuję, że przyszedłeś.

– Zawsze będę obok, aby ci pomóc.

 Zmierzchami?

– Jesteś gotowa? Jak teraz nie wyjdziemy, to spóźnimy się na spektakl.

– Tak! Już za chwilę wychodzę!

– Pamiętaj, że obiecałem Ludwicowi. To jego pierwszy tak poważny występ, potrzebuje wsparcia.

– Wiem! Ale nic nie poradzę na to, że zamek od sukienki znów i się zaciął!

– Trzeba było tak od razu.

Otwiera drzwi łazienki i zamiera. Wybrała jego ulubiona sukienkę, tę, którą miała podczas ich pierwszego spotkania; czarną przed kolano z rozkloszowanym dołem. Wygląda tak cholernie pociągająco. 

– To pomożesz mi czy nie?

Kubkami wypitej kawy?

– Nie rozumiem jak możesz to pić codziennie na dzień dobry. To jakieś ohydztwo.

– A ja nie pojmuję, jak w wieku prawie dwudziestu pięciu lat można wszędzie zabierać ze sobą ulubionego pluszaka. Oboje mamy jakieś wady.

– On przynosi mi szczęście!

– Myślałem, że za to odpowiedzialny jestem ja. Ale wiesz, że mimo to cię uwielbiam?

– Wiem bardzo dobrze, bo ja ciebie też.

Calami?

– Poproszę białą ramkę 20 na 50 cali.

– Zapakować, czy…

– Nie, nie, muszę przecież jeszcze włożyć zdjęcie.

Milami?

– Daleko jeszcze?

– Zależy.

– Mówiłeś, że idziemy tylko na krótki spacer, a mijamy już kolejną wioskę. Nogi mnie bolą.

– Trzeba było mnie posłuchać i wziąć wygodne buty.

– Ale ja lubię te.

– A ja niestety lubię ciebie.

Podrywa ją w górę w swoich ramionach. Zarzuca ręce na jego szyję i całuje policzek.

– Jesteś moim bohaterem.

Śmiechem?

– Tadaam!

Czerwony nos, za duże, figlarne buty, rozczochrana pomarańczowa peruka.

– Naprawdę?

– Ja tylko wypełniam twoją prośbę. Powiedziałaś, że tego właśnie sobie zażyczysz, jeśli będziemy musieli się całować przed kamerą.

– Masz rację. Wiedziałam, że to się w końcu zdarzy i po prostu chciałam się pośmiać. Dzięki.

Czy łzą?

– To parszywy, wstręty i podstępny drań. Jak mógł cię tak skrzywdzić? Przecież między nami do niczego nie doszło, ten pocałunek to tylko gra, scenariusz, fikcja…

– To już ustaliliśmy. Wcale mi nie pomagasz w ten sposób.

– Przepraszam. Po prostu nie rozumiem, jak ktokolwiek mógłby być tak głupi, by cię stracić, a co dopiero samemu o tym zadecydować.

– Możesz mi dać chusteczkę i najzwyczajniej w świecie przytulić? Być obok? Proszę…

– Oczywiście. Ja będę zawsze.  

Pięćset dwadzieścia pięć tysięcy i sześćset minut

– Cieszysz się, że wrócimy ostatni raz?

– Tak. Ale czasami mam ochotę zacząć już coś własnego.

– Masz jeszcze czas. Spokojnie.

– Wiem. Dzisiaj mija drugi rok naszej znajomości, pamiętasz?

– Nigdy nie zapomnę momentu, w którym cię zobaczyłem. Byłaś zjawiskowa.

– Chciałam wyglądać dojrzale i swobodnie. Tobie wystarczyły normalne dżinsy i ulubiona bluza, jak potrzebowałam ukochanej sukienki.

– I tak cieszę się, że ją założyłaś. To dzięki niej, tak szybko cię zapamiętałem. Choć śmiem przepuszczać, iż nie byłoby z tym problemu; jesteś bardzo wyjątkowa.

Czym rok odmierzyć, jak zmierzyć go?

– Uśmiech! Chcę mieć kolejną pamiątkę!   

Więc miłość weź

– Alba…

– Tak?

– Już nic. Chciałem tylko ci to dać.

– Dla mnie? Jest śliczny. A jak Alba, prawda?

– Oczywiście. – Wcale nie jak amor – Wszystkiego najlepszego z okazji dwudziestych piątych urodzin, przyjaciółko. Pamiętaj: czasu nie liczy się w latach, tylko w  wartości ludzi, których poznaliśmy.

– W takim razie, jestem bardzo stara.

– Dlaczego?

– Bo poznałam ciebie.

Tylko czas zmierz

– Jak myślisz, czym moglibyśmy zmierzyć nasz czas?

Porami jej

– Nie mam pojęcia.

Miłości czas

– Ona zawsze mi mówiła, że jesteś dobrą osobą, i że byłaś dla mnie przeznaczona, ale ja tego nie widziałem, nie chciałem widzieć. Byłem zły, byłem zazdrosny… Odczuwałem zazdrość, kiedy z kimś byłaś.

– Ale dlaczego do mnie zadzwoniłeś…

– I nie wiem… Myślę, że to trochę oczywiste, żebyśmy coś sobie przypomnieli, ty i ja… Abyśmy nigdy więcej się nie rozdzielili. Chcę być z tobą…

Pocałunek. Delikatny i tęskny. Dawno się nie całowali.

– Kochanie…

– Nie, posłuchaj mnie. Po pierwsze nie chcę żadnych wymówek, proszę. Jeśli z nim byłaś, nie ważne, już po wszystkim. Kim on w ogóle jest? Nie pamiętam.

– Kochanie…

– Posłuchaj mnie. Chcę, żebyśmy byli razem. Żebyśmy się więcej nie rozdzielali, nawet, gdybyśmy myśleli inaczej…

– Kochanie, kochanie pozwól mi! Ja też mogę coś powiedzieć!

– Dobrze…

– Chcę ci powiedzieć… chcę ci powiedzieć, że…

– Co? Że przeszkadzał ci pocałunek? Przepraszam, jeśli tak było, ja…

– Kochanie, nie. Naprawdę proszę cię. Posłuchaj mnie.

– Podobasz mi się…

– Że cię kocham. Że chcę z tobą być, i że jesteś najpiękniejszym, co mi się przydarzyło w życiu.

– I… cięcie! Mamy to. Chwila przerwy dla Maxiego i Naty Za trzy minuty wiedzę was powrotem!

Pięćset dwadzieścia pięć tysięcy i sześćset minut
Pięćset dwadzieścia pięć tysięcy wybranych dróg

– Nowa trasa. Nowe emocje. Tyle nowych krajów i fanów. Poznamy ich razem, prawda?

– Tak. Tak samo, jak jesteśmy teraz, będziemy na scenie: blisko.

Pięćset dwadzieścia pięć tysięcy i sześćset minut
Czym powiedz mi jeden rok życia byś odmierzyć mógł?

– Naszą przyjaźnią.

– Co?

– Zapytałaś mnie kiedy, czym moglibyśmy zmierzyć nasz czas. Właśnie ci odpowiedziałem.

– Tylko przyjaźnią, tak?...

Czy tym, co już wiesz - goryczą twych łez?

– Ona nie wróci.

– Wiem. Ale jeszcze się z nią spotkasz, obiecuję.

– Nie składaj obietnic, nad którymi nie masz władzy. Nawet nie mogę pojechać na pogrzeb…

– Porozmawiam z Martinem, zrobisz sobie małą przerwę w nagraniach.

– Pojedź ze mną, proszę…

– Nie zostawiłbym cię samej.

Liczbą szans których brak

– Alba, musimy porozmawiać…

Rudy koński ogon niszczy ostatnią szansę.

– Alba, Alba, Alba! Nie uwierzysz! Miguel! On tu jest! Przyjechał dla ciebie! Czeka na dole, biegnij szybko, ma wielki bukiet kwiatów!

Przepraszający uśmiech i rozwiane czarne loki. Tylko tyle widział.

Jak mogła tak szybko zapomnieć, że to on ją zostawił?

 Drogą co biegnie w świat?

– Jak to po trasie wracasz do Hiszpanii? Myślałem, że zostaniesz, wynajmiemy małe mieszkanie i poczekamy na to, co przyniesie nam życie.

– Bo takie były plany. Ale kiedy wrócił Miguel… Zabiera mnie do Madrytu, gdzie załatwił mi pracę w teatrze. Będę pomagać dzieciom w rozwijaniu ich marzeń, czy to nie cudowne?

– Przecież jeszcze niedawno mówiłaś, że chcesz zacząć coś własnego, coś dla siebie…

– Ale zmieniłam zdanie. I przestań wymyślać tyle argumentów, bo jeszcze pomyślę, że jesteś zazdrosny o Miguela. On dużo dla mnie tera robi, a my jesteśmy tylko przyjaciółmi, prawda?

Błysk nadziei w jej oku, może zaprzeczy?

– Masz rację. Tylko przyjaciele.

Więc pora wyśpiewać tę historię co wciąż trwa

Sólo amor, amor, amor i mil opciones de ser mejor…

Niech święci się w pamięci ten rok co upłyną nam

– Możesz uwierzyć, że to już cztery lata?

– Nie. Wydaje mi się, że wczoraj staliśmy obok siebie jak obcy sobie ludzie i się przedstawialiśmy.

– Teraz dorośliśmy i staliśmy się rodziną. Niektórzy nawet odnaleźli swoje drugie połówki, a inni przyjaciół na całe życie…

A jeszcze inni stracili kogoś na zawsze…

Więc miłość weź

– Kocham cię.

– Wiem, ja ciebie też, Facu. Najlepsi przyjaciel się kochają. Dlaczego mówisz to, jakbyś popełnił przestępstwo?

– Bo nie kocham ciebie jak przyjaciółki, Alba. Kocham cię, tak, jak kocha się tą jedyną.

Oh, pamiętaj, los miłość ci da

– Dlaczego mówisz mi to właśnie teraz?

Pojedyncza łza spływa z kącika oka. Nie zauważa.

– Jutro i tak wyjeżdżasz.

Więc miłość weź

– Nie chodzi mi o to. Dlaczego nie powiedziałeś tego wcześniej?

– Po prostu jutro każde z nas pójdzie we własną stronę i nie będziesz musiała patrzeć na mnie z litością. Wiem, jak coś takiego się kończy. Nawet odrobinę za dobrze.

Pamiętaj, że z nieba pochodzi ten dar

– Czyli w ogóle nie brałeś pod uwagę możliwość, że po takim wyznaniu nie będę chciała wyjechać?

– Nie. Masz Miguela i pracę. Zaczynasz kolejny etap, ja już nie jest ci potrzebny, nie tak jak dawniej.

Więc miłość weź

– Dlaczego mam cię już nie potrzebować? Dlaczego przez cały czas mówisz, ze coś się skończy?

– Bo wiem, że tak będzie.

– A jeśli ci powiem, że też cię kocham? Jak zareagujesz?

– Powiem, że wolałbym nie słyszeć takich kłamstw, bo to ostatnia rzecz, której bym się po tobie spodziewał.

Dziel ją, mnóż ją, twórz ją
– Nigdy cie nie okłamałam. I nigdy tego nie zrobię. Kocham cię. Kiedy przyszedłeś do mnie w nocy, kiedy miałam koszmary i zostałeś... przez głowę przebiegła mi myśl, że mogłabym budzić się tak codziennie. A Miguel miał rację, kiedy wtedy ze mą zerwał. Po naszym pocałunku, myślałam o tobie przez cały czas. A Od trzech lad nadal myślę.

Tylko czas zmierz

– Trzech lat? Przez cały czas coś do mnie czułaś?

– Nigdy nic nie mówiłam, bo zawsze podkreślałeś naszą przyjaźń. Nawet na tamtym zdjęciu, z dnia, kiedy tyle się między nami wydarzyło, był napis: „Najlepsi przyjaciele na zawsze”. Nie chciałam tego niszczyć, podobnie jak ty.

Miłość, miłość niech mierzy twój czas

Widzi, jak sięga do kieszeni lekko poprzecieranych jeansów i wyciąga małą czerwoną piłeczkę, którą zakłada sobie na nos. Uśmiecha się. Wie, co zaraz zrobi.

– Czy mógłbym…

– Od teraz nie musisz pytać.

Porami jej

– Wydaje mi się, że związek zbudowany na długiej przyjaźni jest trwalszy.

– Masz rację. Stuprocentową rację.

Jeszcze jeden pocałunek.

– Zmieniłem zdanie.

– Co?

– Odpowiedzią jest miłość.

– Nie rozumiem.

– Ona mierzy nasz czas.
Miłości czas
Miłości czas, miłość niech mierzy twój czas

###

Ja wciąż tu jestem :) Dziękuję za wszystkie życzenia :* To wspaniałe urodziny :)