2. Vestido de verano

Dom. Krótkie, trzyliterowe słowo, mające dwa zupełnie różne znaczenia. Dom - pisany zwyczajnie, jako budynek, w którym mieszkają ludzie, i Dom - z wielkiej litery, jako rodzina, wspólnota, miejsce gdzie każdy jest kochany, ważny i równie potrzebny. W Domu panuje atmosfera miłości, okazywanej na różne sposoby. Mama gotuje ulubiony obiad, tata bawi się z młodszą córeczką, a starsza siostra pomaga bratu w trudnej, dla trzecioklasisty, matematyce. Tak wygląda idealny Dom, gdzie niczego nie brakuje. W bardzo bogatej rodzinie, żeby nie powiedzieć wręcz milionerów, powinno być jeszcze lepiej i wygodniej. Wyobrażenia ludzi, którzy nie posiadają tylu cyferek na koncie kieruje się właśnie w ten sposób. Pieniądze równa się miłość na wieki.

Dla wyjaśnienia, to zwykły mit.

Czasami jednak czegoś zabraknie, w tej nadzwyczajnej willi, i nie chodzi tu o woń niesamowitych potraw, nad którymi mama stała przez całe popołudnie, tylko o coś o wiele ważniejszego. Zabraknie ciepła i miłości.

To, że ktoś posiada więcej dóbr materialnych nie oznacza, że nie potrafi kochać; nie w tym rzecz.

Zdarzają się, ludzie pracujący na utrzymanie wysokiego stanu majątkowego, którzy zapominają jak należy kochać, a jakiekolwiek braki próbują zatrzeć drogimi prezentami. Nic jednak nie zastąpi silnej więzi pomiędzy bliskimi sobie ludźmi. Prawdziwa miłość to wieczna troska i zmartwienie, przeplatające się nawzajem z radością i szczęściem; jest jedyna i wyjątkowa.

Ludmiła wie jak to jest, gdy mamy nie ma, a tata pracuje i wyjeżdża na długi czas. Wtedy zostaje z gosposią, która jest dla niej jak ciocia. Nie babcia czy matula, bo jak na jej trzydzieści sześć lat byłaby trochę za młoda. Pulchna Mirta, zwana przez dziewczynę Tiarą, zawsze wysłucha i zrozumie, potrafi ją również rozweselić i dodać otuchy na trudne dni.

         W Lu kryje się tysiąc osobowości. Zawsze zakłada jedną z wielu różnych, zależnych od sytuacji, masek, z którymi praktycznie nigdy się nie rozstaje. Potrafi być ukochaną córeczką tatusia, pomocną dziewczynką w kuchni, zdolną jak i również egoistyczną artystką oraz divovatą Królową Studio. Niestety najczęściej używa dwóch ostatnich przebrań. Stwarza niewidzialną granicę, budując wokół siebie wysokie, mocne i zarazem sztuczne mury. Odgradza się od swojego prawdziwego „ja” i chowa je gdzieś głęboko w środku serca obkutego grubą warstwą lodowatych pozorów. Łatwiej być wredną i popularną, niż dobrą i niewidzialną - To jej życiowe motto. Lepiej ranić niż pomagać, burzyć niż budować, udawać niż być sobą - kolejne dopiski w kodeksie „bycia” Ludmiły.

Każdy w Studio myśli, że jest bezuczuciową divą i nic ją nie obchodzi prócz czubka własnego, przypudrowanego, nosa. Albo ukrywanie prawdziwych uczuć wychodzi jej mistrzowsko, albo to ich łatwo oszukać. Długonoga blondynka z toną makijażu ubrana w najdroższe marki rządząca przyjaciółką-służącą i kierująca się tylko nienawiścią. Chyba jednak jest mistrzynią w tym co robi. Nikt nie ma pojęcia co się dzieje z Lu kiedy nie dręczy i wyśmiewa innych, czy rozkazuje Natalii. To kim ona jest w domu, pozostaje dla wszystkich wielką tajemnicą…

         - Luniu, możesz mi pomóc z tymi zakupami? - zawołała Mirta, dla „Luni” była jednak Tiarą. Zwracała się do Ludmiły w taki sposób tylko jeżeli były w domu same. Gosposia dobrze wiedziała, że jej ukochana Lunia nie lubi jak nazywa się ją w ten sposób w towarzystwie znajomych.

         - Tak, już idę! - odkrzyknęła dziewczyna i szybkim krokiem wyszła ze swojego pokoju kierując się w stronę kuchni.

         Królowa Studio wyglądała zupełnie inaczej. Pojedyncze kosmyki włosów wysuwały się ze spiętego na czubku głowy koka, twarz była pozbawiona jakiegokolwiek makijażu, a luźny dres otulał ciało blondynki. Dodatkowo na nosie spoczywały okulary. Wada wzorku, noszenie idiotycznych szkieł - to nie mieściło się na liście rzeczy dozwolonych Wielkiej Ludmiły; jednym słowem - zupełnie inna Ludmi, o której nie wie nawet Naty.

       - Jak minął dziś Tobie dzień? - zapytała Mirta wykładając zakupy z siatek.

      - Dobrze, byłam z Naty na zakupach. Kupiła nowe botki i wisiorek, ja za to zdobyłam śliczny błękitny sweterek z wełny - pochwaliła się blondynka układając w szafce najróżniejsze przyprawy. Co jak co, ale zakupy są nieodłączną częścią życia każdej nastoletniej dziewczyny.

      - A kiedy zrobimy przegląd szafy z ubraniami Supernowej? - spytała z przekąsem Tiara. Dobrze wiedziała, że Ludmiła nie lubi rozmawiać o swojej drugiej osobowości, ale od czasu do czasu trzeba zrobić porządek.

         - Może jutro? Naty wychodzi gdzieś z mamą, z kolei Leon idzie z Andresem na mecz. Mam wolny dzień - beznamiętnym tonem zaproponowała blondynka. Zazdrościła Natalii. Mama Lu ani razu nie zabrała jej na spacer czy lody. Wyjechała do Europy, gdzie, jak twierdzi, przyda się bardziej jako modelka i projektantka niż matka w Buenos Aires. Do córki odzywa się sporadycznie, częściej wysyła paczki z ciuchami od tamtejszych projektantów.

       - Dobrze, to rano przygotuje parę kartonów. Część będziesz mogła zatrzymać dla Naty, a reszta pójdzie do lumpeksu - zarządziła wesoło Tiara. Po chwili rozległ się dzwonek. - Nie smuć się Lusiu. Jak przyjdę to porozmawiamy, dobrze? - Na twarzy dziewczyny pojawił się nikły uśmiech. Gosposia wyszła, by otworzyć drzwi, a Ludmiła usiadła na krześle w kuchni wpatrując się tępo w widok za oknem. Po paru minutach Mirta wróciła niosąc w rękach dość sporych gabarytów paczkę.

         - Zobacz co tutaj mam dla Ciebie - zaszczebiotała wesoło wchodząc z powrotem do kuchni. - To paczka od mamy - dodała wręczając osłupiałej Lu prezent. Dopiero po chwili, kiedy się otrząsnęła, otworzyła podarunek. W środku znajdowała się śliczna błękitno-zielona letnia sukienka. Kiedy Tiara wyciągała prezent z pudełka wypadła mała karteczka:

- Trochę spóźniony prezent urodzinowy. Szczęśliwej szesnastki Lu :) - przeczytała była jubilatka. Jej urodziny były miesiąc temu. To „trochę” jest dość spore. I tak to sukces, że nie zapomniała. Przecież jest tak zabiegana pokazami mody i najrozmaitszymi galami, że Ludmiła częściej czyta o swojej matce w prasie niż rozmawia z nią osobiście. A jednak pamiętała o swojej Lu…

###
Nie każde serce jest idealne, ale każde kocha najmocniej jak potrafi.

To serduszko stanęło po prostu na mojej drodze.

I witam ponownie w nowym rozdziale. Wyszedł taki... nijaki, wręcz jak wycięty ze stałego szablonu; pracujący tata, mama robiąca niesamowitą karierę i ona, zupełnie inna niż się wydaje. Zagubiona w swoich osobowościach i maskach. 

Nie wiem czy się udało, czy nie.

Chcę jeszcze podziękować za niesamowicie motywujące komentarze, które zostawiła Ag., Maja, Kirena i kornelia80. Nie zdawałam sobie sprawy jak dobre słowo motywuje. Dziękuje Wam :*