1. Sueño único y mi mundo

Rozstrzygnięcie konkursu odbywało się w barze. Finaliści stali w rozsypce na podwyższeniu wielkości małej i niskiej sceny. Reszta widowni siedziała lub opierała się o stoliki. Kamery były zamontowane w kilku miejscach sali.

Dziewczyna powoli wycofała się za grupę szczęściarzy, w której była i schowała się z tyłu. Strach przed tak dużą publicznością i świadomość, że wszystko co zrobi, jutro znajdzie się w Internecie paraliżował ją nie na żarty. Do finalistów podszedł jakiś chłopak. Życzył im powodzenia… To on!...,pomyślała. Tylko on ma tak kojący głos. Po tych słowach spojrzał na każdego z uczestników, ale Violetta została pominięta. Nie poczuła na sobie tego wyjątkowego spojrzenia. Jego wzrok padał po kolei wszystkich finalistów. Na nikim się nie zatrzymał, tak jakby nadal kogoś szukał…

Serce dziewczyny waliło jak oszalałe, a po głowie chodziły różne myśli nie mogące się nawzajem znaleźć i ułożyć w logiczny sposób, zapominając o tym, że miłość nigdy nie jest logiczna i rządzi się własnym prawem. Obecność chłopaka zawsze peszyła Violette. Po prostu był jej ideałem. Kiedy znajdowała się w jego ramionach czuła się bezpiecznie. Nie mogła powstrzymać marzeń, które towarzyszyły jej zawsze w jego obecności.

 Może właśnie mnie próbuje znaleźć? - pytała samą siebie. Z nutą smutku znajdowała  odpowiedź - Nie, na pewno nie. To moja wyobraźnia. Po chwili jednak znowu zaczynała rozmyślała, które były zależne od sytuacji w jakiej się znajdowała. „On jest dla mnie bardo ważny i wyjątkowy, ale czy ja dla niego też? Przecież tak dużo dla mnie zrobił. Ofiarował mi niejednokrotnie dobre słowo, wsparcie, uśmiech i swoje silne ramiona. Tyle pracy włożył w mój występ.” - To dzisiejsze wnioski. Za każdym razem kiedy on jest obok odgrywa ten sam scenariusz myśli. Przez chwilę chciała wyskoczyć przed wszystkich i mocno go przytulić. Powstrzymały ją kamery. Powoli wysunęła się przed finalistów i delikatnie chwyciła jego ręce. Chłopak obrócił głowę i spojrzał na Violette, a później na dłonie, które nadal trzymała. Lekko, ale szczerze się uśmiechnął. Jego głębokie oczy wyglądały  jakby znalazły to czego szukały. Były wypełnione szczęściem i troską. To przecież w nich się zakochała. Bez słów przyciągnął ją do siebie, i zrobił to, co ona przed chwilą bała się zrobić, a nawet więcej. Zbliżył jej twarz do swojej delikatnie, a zarazem odważnie całując usta Violetty. Dziewczyna nie spodziewała się takiego gestu. Po tej niezwykłej chwili, która dla nich była wiecznością, on zamknął ją w swych silnych i bezpiecznych ramionach. Nie pogardziła uściskiem, wręcz przeciwnie; wtuliła się w jego tors i słuchała spokojnego i kojącego bicia serca chłopka, który skradł jej miłość.

To był sen. Sen w którym był on. Nie zna go, i nie ma pojęcia czy kiedykolwiek pozna. Ona nie wie nic, ale los zaplanował już wszystko. Na pewno zapamięta jego delikatne usta…

Nie ma czasu na dalsze rozmyślania. Musi iść dalej, niezależnie co za sobą zostawia. Tak uczy ją tata. Według niego nie może żyć przeszłością, tylko patrzeć w przyszłość. Jednak ona tak nie potrafi. Czasami udaje przed nim, że zapomniała, ale nie może puścić w niepamięć czegoś co było, jest, i będzie jej życiem i ogląda się za siebie widząc mamę.

Mama. Takie zwyczajne słowo określające niezwykłą osobę. Większość normalnych nastolatek narzeka, że rodzicielka nimi rządzi, zabrani im wszystkiego; nie potrafią się cieszyć, że mają się do kogo przytulić, opowiedzieć co się dzieje w ich świecie. Chociaż mama Violetty zmarła, gdy dziewczynka miała pięć lat i nie pamięta jej doskonale, to zawsze jest w jej sercu.  German po prostu myśli, że jak jego córka zapomni to będzie dla niej lepiej. Teraz to on jest dla Violi jedyną rodziną. Nie ma nikogo innego… Jest trzymana w domu, pod kloszem, z dala od rówieśników. Nigdy nie chodziła do szkoły; od zawsze miała guwernantkę. Oczywiście indywidualne lekcje mają swoje atuty; plan jest dopasowany pod przyzwyczajenia, czasami ma tylko jeden przedmiot dziennie i nie istnieje brak przygotowania. Mimo tych wspaniałych zalet, wolałaby chodzić do normalnej szkoły, pytać się znajomych co było zadane, odpisywać niezrobione zadanie w czasie przerwy czy podpowiadać pytanemu koledze. Niby takie błahostki, ale nigdy nie zaznała smaku prawdziwej przyjaźni, a co dopiero miłości jakiegoś chłopaka… Za często przeprowadzała się z miejsca na miejsce, tak, że nie zdążyłam nikogo poznać, a adoratorzy byli od razu odpędzani przez tatę.

Dziś wraca do Buenos Aires. Czeka tam Olga, Ramallo i Jade. Myśl o powrocie do rodzinnego miasta przyprawia ją o dreszcze. Wróci tam gdzie się urodziła i gdzie żyła jeszcze z mamą, do miejsca wypełnionego nielicznymi, jednak znaczącymi wspomnieniami.

Violetta za kilka dni kończy szesnaście lat. Nie chce ich hucznie świętować. Chciałaby, żeby w taki dzień była z nią mama, nie Jade. Przyszła macocha uwielbia wielkie przyjęcia i z okazji urodzin swojej - już wkrótce - pasierbicy, organizuje właśnie taką uroczystość. Viola wolałaby wtedy schować się w jakimś małym pokoiku i tam w spokoju spędzić resztę dnia, bez konieczności zakładania sukien, przyjmowania prezentów i życzeń od zupełnie obcych osób oraz maskowania żalu i smutku, sztucznym, wyćwiczonym już uśmiechem…

###

Serduszko zrobiłam nożykiem na korze drzewa, a promienie czystego jesiennego światła dopełniły cały obraz.

Witam w mojej książce. Na tym blogu będę pisała historię Violetty i otaczającego ją świata. Głównym wątkiem będzie... miłość. Charaktery będą w zbliżonej wersji, jednak odkryję cechy, na które wpływ ma to wyjątkowe uczucie. Nie mam zamiaru niszczyć czy znieważać żadnej postaci. Mam szacunek dla każdego bohatera filmu. Pierwszą część piszę po trochu od dawna. Dzisiaj, po setnych już poprawkach, postanowiłam ją opublikować. Sen Violetty tak naprawdę przyśnił się mi, tylko zamiast "on" jasno pojawił się mój ulubieniec. Kiedy tajemniczy bohater snu się ujawni, będziecie wiedzieć kto jest moim ideałem. Na pewno nie znajdziecie w tej historii porwań, ciąży, ślubów czy zamachów, bo nie przepadam za tego typu historiami. Czytałam wiele blogów i wolę z góry przeprosić za nieświadome powtórzenia. Mam nadzieję, że jeszcze tu wrócicie w poszukiwaniu dalszej części historii :)