OS 01. Parte 1 - Ojos de plata

Dla Marci.
Wiesz za co <3

Biologia. Od początku lekcji czekam na jej koniec. Ile mogą trwać wywody nad układem pokarmowym jakiegoś zwierzęcia? Nie powiem wam o czym mowa, bo nazwa jest tak skomplikowana, że od ponad 30 minut paplaniny na ten temat, ja nadal nie mogę jej zapamiętać. W dodatku, jak na złość, co około minutę za moimi plecami rozlega się głośne kichnięcie. Andres ma alergię na kurz, a nasze panie sprzątające nie przepadają za salą, w której przechowywane są różne części wszelakich stworzeń żyjących. Możemy chyba pominąć fakt, że w tym przypadku są już (najczęściej) uśmiercone.

Jak ja nie cierpię biologii. A szczególnie tego nauczyciela. To sztuczny, narcystyczny i próżny fanatyk wnętrzności zwierząt z niezłym tupetem. Nie mój typ. Mówi tak monotonnie, że jego głos dosłownie mnie usypia, co potwierdza odrobinę niedyskretne ziewnięcie. Szybko zamykam usta.

–  Mogłabym go słuchać całe życie – ­­­szepce Cami, delikatnie obracając głowę w moim kierunku. Natrafia na moje powątpiewające spojrzenie. Na serio? – No co? Nie można zachwycać się nauczycielem? Myślałam, że właśnie tego wymaga od nas szkoła; być zadowolonym ze sposobu nauczania. Mnie się podoba i on, i jego głos, którym wpaja nam wiedzę, czyli zachowuję się prawidłowo. Poza tym, z taką barwą nawet gdyby mówił alfabet brzmiałby jak książę z bajki –  kończy swój nieco przydługi, jak na środek lekcji monolog, a jej usta wyginają się w zwycięskim półuśmiechu.

No tak. Chyba zapomniałam wspomnieć, iż nasz szanowny profesor kilka miesięcy temu skończył studia, jest wysokim, niebieskookim, dobrze zbudowanym złotowłosym blondynem, a swoim uśmiechem potrafi oczarować 99,99% procenta dziewcząt w szkole. Wiecie kto jest tą 0,01%? Podpowiem: to ta, która zawsze siedzi w przedostatniej ławce koło okna, chorobliwie boi się rozmów z chłopcami i właśnie pisze to wszystko z tyłu trawiasto zielonego zeszytu. Tak, to ja. Ta najniższa, najbardziej skryta i najcichsza dziewczyna w klasie. Mogę jeszcze dodać, że zakochana. No dobrze, szaleńczo, ale i skrycie zakochana. On jest taki zabawny, czarujący, pogodny, ma w sobie tyle empatii i uroku osobistego. Czasami zachowuje się trochę niezdarnie, ale ja przecież też taka jestem. Ostatnio zaczęliśmy rozmawiać i chyba nie idzie mi najgorzej, a przynajmniej lepiej niż kiedy spotkałam go po raz pierwszy. Teraz nie zacinam się tak bardzo, choć i tak to on zazwyczaj mówi. Rozmawiamy o muzyce, pogodzie, zadaniach ze szkoły, nawet wczoraj wspomniał coś o komedii romantycznej granej w pobliskim kinie. Wydawało mi się, że Lena była na niej ostatnio z przyjaciółkami i narzekała na zbytnią banalność i romantyczność głównego bohatera. Biorąc pod uwagę, iż moja siostrzyczka ma zupełnie inny charakter i zupełnie inaczej postrzega pojęcie romantyczności, fabuła nie powinna być taka zła. Gdyby mnie zaprosił, byłabym najszczęśliwsza na świecie, może nawet…

– Co robisz? – Jego głos mnie płoszy. Z trzaskiem zamykam notatnik, odrobinę zbyt głośno, bo aż sama podskakuję na krześle.

– Nic – rzucam szybko. Kiedy ponoszę głowę, widzę jak zasłania sobie usta ręka próbując ukryć swój uśmiech. Na marne. Brawo, jesteś mistrzynią rozśmieszania ludzi swoim zachowaniem - szepce jakiś glos wewnątrz mnie. – C-co tu robisz? – Spokojnie jąkaczko, pięć wdechów i dziesięć wydechów - powtarza 'to coś' w mojej głowie. O czym ja myślę?

– Lekcja się już skończyła, a ty od kilku minut wpatrujesz się tylko w ten zeszycik i coś skrupulatnie notujesz. Zastanawiam się, czy naprawdę aż tak ciekawi cię układ pokarmowy dziobaka – oznajmia, odrobinę zbyt poważnie. No tak, to o dziobaku Daniel nawijał przez całą lekcję. A nazwa oczywiście nie chwytliwa.

– Oczywiście, że nie – odpowiadam oburzona, czym ponownie go rozbawiam. Włożyłam w to chyba trochę za dużo emocji. – Mówiłam ci, że on okropnie mnie nudzi. Nie da się go słuchać – Znów słyszę jego śmiech; on też jest uroczy tak jak jego właściciel. Spogląda na mnie tymi swoimi ciemnymi oczami i posyła szczery uśmiech. Po chwili poważnieje i pochyla się przy moim policzku.

– Cami chyba myśli inaczej. – Przez te kilka sekund czuję jego ciepły oddech koło ucha, a potem to ja się śmieję. Nie jestem pewna czego to do końca była wina: tego co mi powiedział czy bardziej przyjemnego łaskotania, które poczułam.

Dalej rozmawiamy jeszcze trochę o tym, czego nie lubimy. Dyskutujemy o ludziach w zabawnych przebraniach, fast-food'ach, dziwnych reklamach i lodach pistacjowych. Kiedy dochodzimy do holu, mój potajemny ukochany otwiera przede mną drzwi i przepuszcza przodem. Uderza we mnie ciepło marcowego wiatru. Wciąż rozmawiamy, tym razem o bezsensownych obietnicach naszych "polityków". Razem schodzimy po dość długich kamiennych schodach. Czy pamięta to się tu wydarzyło trzy lata  temu?

Mieliśmy wtedy po 14 lat. Tydzień wcześniej przyleciałam z Madrytu i właśnie szłam zapisać się do miejscowej szkoły. Przez przypadek wpadałam na niego kiedy wchodziłam do budynku placówki. Z moich rąk wysypały się wszystkie dokumenty tworząc wielki bałagan. Pomógł mi pozbierać papiery i zaprowadził pod właściwy gabinet, po czym sam odszedł odesłany przez dyrektora przyjaznym skinieniem głowy. Ledwo zdołałam wydukać ciche „dziękuję”.

Kiedy jesteśmy już prawie na dole, zatrzymuje się i spogląda wprost w moje oczy. Lekko się peszę odwracając wzrok.

– Naty, mam do ciebie małe pytanie – zaczyna nieśmiało. Czeka aż podniosę wzrok, po czym kontynuuje. – Nie wiem od czego zacząć. Myślałem, czy może… Moglibyśmy….  My… Myślałem, czy my nie moglibyśmy… – plącze się sam w swoich słowach. Czuję się nieswojo. Gdybym mogła mu pomóc… Ale coś innego odwraca moją uwagę. Ktoś mnie obserwuje i nie chodzi o mojego rozmówcę. Przebiegam wzrokiem przez całe podwórze i zatrzymuję się przy bramie szkoły. Z niedowierzaniem wpatruję się w granatowy, nie oszczędzony przez czas kabriolet. Obok niego stoi wysoki brunet, który bacznie mi się przygląda. Nie mogę w to uwierzyć. – Nata, słuchasz mnie?

Nie słucham go. Pędem zbiegam ze schodów, przeciskam się przez zatłoczony dziedziniec i rzucam na szyję Diego. On kręci mną dookoła własnej osi, mocno obejmując w pasie swoimi silnymi dłońmi. Śmieję się i mocniej wtulam w moją własną niespodziankę. Między obrotami migają mi zdziwione spojrzenia kilku dziewczyn ze starszych klas i mojego tajemnego ukochanego. Nawet z takiej odległości widzę zdziwienie wymalowane na jego twarzy. Ale teraz to wszystko straciło znaczenie. Najważniejsze są mocne ręce, które właśnie postawiły mnie za ziemi.

– Przyjechałeś – szepcę patrząc w jego roześmiane oczy. Srebrne spojrzenie uważnie przygląda się mojej twarzy, już kolejny raz w ciągu kilku minut. Ale on może to robić. Ja także błądzę wzrokiem po jego rysach. Zdecydowanie zmężniały przez ostatnie kilka miesięcy.

– Jak mógłbym nie przyjechać, Naty. Za tydzień masz urodziny, a ja przerwę w zajęciach. Wykładowca się rozchorował, ale o tym opowiem ci później – puszcza mi oko i znów do siebie przyciąga, ale tym razem wyraźnie słyszę jego serce. Bije tak mocno jak moje.

Stoimy objęci jeszcze chwilę, beztrosko przytuleni i szczęśliwi. Tak bardzo mi tego brakowało. Tęskniłam za jego ciepłym uściskiem i zapachem lawendy na koszulkach. Tęskniłam za tym, jak wypowiada moje imię, zabawnie akcentując ostatnią literę. Tęskniłam za nim całym. Od kiedy trzy lata temu wyjechał na studia, widujemy się bardzo rzadko, wręcz okazyjnie. W wolnym czasie Diego uwielbia podróżować. Podczas ostatnich wakacji objechał całą Brazylię, w poprzednie oddał się Meksykowi, a za rok chce odkryć Nowy Jork. Za każdym razem bardzo za nim tęsknię.

Właśnie jedziemy do domu słuchając jakiś brazylijskich piosenek, które Diego kupił w Rio. Niesie nas ciepły głos romantycznej ballady, kiedy pyta mnie o chłopka, z którym rozmawiałam na schodach. Odpowiadam, że to tylko kolega z klasy. Nie daje się nabrać.

– Rozumiem, że rozmawiasz tak beztrosko z każdym „kolegą z klasy”? – pyta windując w powietrzu cudzysłów. – I nie jesteś już w ogóle nieśmiała? Nie boisz się rozmawiać z chłopakami, ani przebywania obok nich? – dodaje, unosząc brwi. Oczekuje, że zaprzeczę i właśnie tak robię.

– No to jak z nim jest, co? Ile ma lat? Jak długo go znasz? Jak się uczy? Uprawia jakieś niebezpieczne sporty? Potrafi być uprzejmy? Całowaliście się już? – Cierpliwie słucham całego tego „przedstawienia”, ale z ostatnim pytaniem to już przesadził.

– Diego! – karcę go błagalnym spojrzeniem, ale on tylko się uśmiecha i pyta co w tym dziwnego.

– Jako twój starszy brat powinienem osobiście przeprowadzić z nim tą rozmowę… – spogląda na mnie i napotyka mój wzrok; wyglądam jak dzikie zwierzę uporczywie czyhające aż ofiara wreszcie podejdzie wystarczająco  blisko... – …ale wspaniałomyślnie postanawiam jednak pożyć jeszcze kilka lat, więc oszczędzę ci tej przyjemności – kończy widząc jak głęboko wzdycham.

– A co u Clary? – Widzę jak jego twarz się odpręża, a przez usta przebiega rozmarzony uśmiech. Zawsze się tak zachowuje, kiedy ktoś o niej mówi. Ja właśnie tak chcę się zakochać; prawdziwie i bezgranicznie. Potencjalnego kandydata już znalazłam...

###

Serduszko z odcisku buta na bałtyckim piasku.

Hej, hej! Szybko publikuję, pozdrawiam i całuję wszystkich z wakacji! Zachęcam do komentowania i klikania "taków" :)